حلقه

چند روز است دوباره حلقه ی مامان را از کمدشان برداشتم و انداختم دستم. تا جایی که ذهنم یاری میکند از دوران راهنمایی یواشکی حلقه ی مامان را بر می داشتم و می انداختم دستم. نه به صرف حلقه بودنش ذوق کنم و بندازم دست چپم که تا به الان میشده حلقه های جور واجور بخرم و این کار را کنم و همیشه حلقه را دست راستم انداخته ام و اینقدر انگشت هایم کوچک هستند که در انگشت وسطم با کلی تسامح جا گرفته. این حلقه حس خوبی برایم دارد و همین حس خوبش باعث می شود هر چند وقت یک بار دلم بخواهد در دستان من باشد. ظریفی و سادگی خاصی دارد که برایم دوست داشتنی است. مدلش بیشتر شبیه انگشتر نشان های ظریف این زمانه است و حتی بچه که بودم بیشتر به چشم یک انگشتر کوچک به آن نگاه می کردم تا یک حلقه. و بیشتر حلقه های زمان نوعروسیِ مامان انگار تقریبا همین مدلی بوده اند، چون هم سن و سال های دیگر مامان هم در فامیل حلقه هایشان همین شکلی است و فقط رنگ نگین هایشان باهم متفاوت است. نگین های حلقه ی مامان سفید و سیاه است؛ یک گل چهار پر که گلبرگ هایش نگین های سفید دارد و در کنارش یک برگ با چهارتا نگین سیاه در یک ردیف-یک ردیفِ پله پله- رفته بالا. نگین هایش هم از همین نگین های معمولی است و جواهر نیست. دورش هم یک حلقه ی نازک با طلای زرد. 

حلقه ی مامان را دوست دارم و پر از حس ها و تصاویر خوب و دوست داشتنی است برای من. کاش میشد این حلقه برای خودِ خودم بود...