مسخره کردن حق بچه هاست

امروز در جلسه ی گروه یک حرف خوب را طور دیگری میشنیدم.

آقای نون: خندیدن حق بچه هاست تو کلاس های ما.

سین: اما مسخرمون نکنن دیگه.

آقای نون: مسخره کردن هم حق بچه هاست. بچه ها حق دارند ما را مسخره کنند. الان بچه ها شدیدا از جوانب مختلف مورد فشار قرار می گیرند و ریشه ی این مسخره کردن ها آن فشارهاست و حق دارند ما را مسخره کنند. ما باید اتفاقا در کلاس هایمان  از این فرصت ها در جهت عقلانی(rational) کردن استفاده کنیم و خوشحال باشیم. ما باید کاریزما داشتن به روش معلم های سنتی را در خودمان بشکنیم. کاریزمای ما جور دیگری تعریف می شود. ما کاریزمایمان را از بچه ها می گیریم؛ از طریق احترام گذاشتن به آن ها و کلاسشان.

پی نوشت: امروز نمیتوانستم در جلسه حضور فیزیکی داشته باشم و یک جلسه ی سه و نیم ساعته را به صورت آنلاین حاضر شدم. کلاس های تابستان مدرسه را اجبارا کنسل کرده بودم و یک چیزی حدود دو ماه بود که دوستانم را ندیده بودم. با اینکه دلم خیلی خیلی برای دوستانم تنگ شده بود و مثلا دوست می داشتم سین را بغل کنم و دستانش مثل همیشه پشتم را نوازش کند. یا دستان یاء دستانم را محکم بفشارد. یا... اما در همین حد که صدا و خنده هایشان را میشنیدم و از خوردنی هایی که می خوردند، برایم تعریف می کردند و می خندیدند نیز خوشحال بودم و راضی. فکر کنم برای اولین بار تکنولوژی را به طور آگاهانه در لحظه دوست می داشتم و مهیا کردن حتی این اندک باهم بودن را ازش سپاس گزار بودم.