|-:

1-در اتاق غذاخوری کتابخانه-نزدیک خانه- وسایل ناهارم را جمع می‌کردم که مسئول غذاخوری آمد داخل.

مسئول عذاخوری: وقت ناهار تمام شده و باید زودتر برید بیرون بچه‌ها.

رو به من کرد و ادامه داد: راستی تو دکتر شدی یا نه؟

بچه های پیش دانشگاهی در اتاق بودند که یک هو سمت من برگشتند.

من: نه! من تازه پایان‌نامم مونده.

مسئول کتابخانه: یعنی پایان‌نامتو بدی دکتر میشی؟

بچه‌های پیش‌دانشگاهی: تخصص چی شرکت کردی؟

من: من پزشکی نمی‌خونم. فلسفه می‌خونم.

مسئول کتابخانه(رو به بچه ها): این دکتر فلسفی میشه. دکتر واقعی‌هامون بالا هستن.

و من: |-:

2-یکی از مدارس فرزانگان بهم یک پیشنهاد کاری در حوزه تاریخ علم داده بود. رفتم مدرسه و کمی صحبت کردیم. بعد ازم خواستن درباره‌ی فلسفه علم هم کمی برایشان توضیح بدهم. با کلی ذوق و هیجان شروع کردم از فلسفه علم گفتن. واقعا با ذوق و هیجان زیاد داشتم حرف می‌زدم‌ها که با یک صحنه‌ی وحشتناک رو به رو شدم. مخاطبم که دقیقا رو به روی من بود یک‌دفعه چشماش روی هم افتاد و به مدت چند ثانیه خوابش رفت.

و من: |-:

3-در BRT نشسته بودم که یک خانم مسن سوار شد.

من(رو به خانم مسن): میتونید جای من بشینید. بفرمایید.

خانم مسن: نه دخترم. راحت باش. ممنون. من زود پیاده میشم.

من: نه! بفرمایید. من همین ایستگاه بعد پیاده میشم. مشکلی ندارم.

خانم مسن: راحت باش. من راحتم. ممنون از لطفت.

منم دیگه چیزی بهش نگفتم و صورتم را برگرداندم و در افکار خودم غوطه‌ور شدم. یک دفعه دیدم دست خانم مسن آمد روی دستم و دستم فشرده شد. فکر کردم این حرکت ادامه‌ی تشکرهای خانم مسن است، اما اینطور نبود. خانم مسن دستم را گرفت و بلندم کرد و گفت: فکر کردم حالا که اصرار کردی بشینم. ممنونم؛ پاشو.

و خنده‌ی خانم‎های داخل BRT

و من: |-:

فعلا که این بوده اول هفته‌ی من؛ تا آخر هفته چه پیش آید خدا داند...