نازکی‌های صبحگاهی، خستگی‌های شبانه

این شب‌ها خواب زود به سراغم می‌آید. خستگی است که خواب را راهیم می‌کند. در پذیرایی جلوی تلویزیون وقتی همۀ خانواده به کارهای معمول مشغول هستند من وسط خنده‎ها و حرف‌ها به خواب می‌روم و مامان بیدارم می‌کند که بروم سر جایم. در اتاق موقع چت شبانه چشمانم می‌رود. بعد از خاموشی برق‌ها همان ابتدای حرف زدنِ خواهرم چشمانم می‌رود. شب‌ها خسته‌ام و این خستگی‌های شبانه را دوست می‌دارم. زود به خواب رفتن‌ها را دوست می‌دارم. مدت‌ها بود که دل تنگ این خستگی‌ها بودم؛ خستگی‌های شبانه و به خواب رفتن‌های بی‌مقدمه...
این روزهایم را دوست می‌دارم. زود بیدار شدن‌ها و دوباره نخوابیدن‌های این روزهایم را دوست می‌دارم؛ روزهایی که آغازش از قبل از طلوع آفتاب پیوستگی دارد تا شب. و چقدر دلم تنگ روزهایی که طلوع آفتابش را ببینم شده بود؛ تنگِ نازکی‌های صبحگاهی و بیدار شدن‌های بی‌مقدمۀ پیوسته...
این روزها حالم خوب است؛ به خاطر نازکی های صبحگاهی و خستگی‌های شبانه حالم خوب است...